وقتی نام خوزستان به ذهن خطور می‌کند، ناگزیر آفتاب سوزان، چاه‌های نفت و رودهای پرآب به ذهن متبادر می‌شود. سرزمینی که هشت سال زیر شدیدترین آماج حملات دشمن بعثی بود، ولی خم به ابرو نیاورد و با حضور غیرتمندانی از جنس ایثار، یک وجب از خاک را به دشمن نداد.اینجا خوزستان است. جایی که الماس‌های تراش نخورده از دل معادن بیرون کشیده می‌شود و با کمک مردمانی از جنس تلاش به لولوئی مبدل می‌شود که هیچ جواهرشناسی نمی‌تواند بر آن قیمت بگذارد.اینجا با چند پاره سنگ و توپ پلاستیکی دوپوسته در اوج آفتاب، از بچه‌های پنج شش ساله تا مردمان میانسال، چنان غرق بازی می‌شوند که تا آفتاب غروب نکند، هیچکس راهی خانه نمی‌شود.